در فاصله‌ی یک کسوف

در زمان کودکیِ ما شعبده‌بازی، پای ثابت اغلب عروسی‌ها، مهمانی‌های بزرگ و حتی جشن‌های مناسبتی‌ مدرسه‌ها بود. به این ترتیب در چند قدمی شعبده‌باز می‌نشستیم و با دهان باز به حرکات عجیب و غریب او نگاه می‌کردیم که با چیره‌دستی، دستمالی را در مشت گره کرده‌ی خود می‌فشرد و سپس آن را باز می‌کرد و یک شاخه گل نشان‌مان می‌داد! یا مثلاً پارچه‌ای را در هوا تکان می‌داد و در غافلگیرکننده‌ترین لحظه کاری می‌کرد تا یک کبوتر سفید از آن بیرون بیاید!

همه‌ی این‌ها به اضافه‌ی آن چوب سیاه و جادویی که ظاهراً اصلی‌ترین ابزار شعبده بود حیرت‌زده‌مان می‌کرد و هر بار از خود می‌پرسیدیم چه‌گونه امکان دارد کسی بتواند چنین کاری انجام دهد؟ البته بعدها که در نوجوانی، سطح مطالعات‌مان تا خواندن مجله‌ی دانشمند گسترده‌تر شد، مقاله‌هایی در همین باره خواندیم که حکایت از استادی و مهارت شعبده‌بازهایی داشت که پیش چشم ما این کارها را می‌کردند و هر بار بیش‌ از دفعه‌ی قبل اسباب طرب و شگفتی‌مان‌‌ را رقم می‌زدند. اما جادوی شعبده و شعبده‌بازی هرگز دست از سر نسل ما برنداشت. حتی جادوی سینما هم نتوانست شعله‌ی آن شعبده‌های دوران کودکی را کم و کم‌رنگ کند؛ و هر بار که تردست تازه‌ای از راه می‌رسید، شعله‌ی شعبده، جان دیگری می‌گرفت.

حالا به لطف شعبده‌بازانِ جادوگر، شعبده‌بازی به کف خیابان‌ها رسیده و هر از گاهی شعبده‌باز ماهر و تازه‌ای از راه می‌رسد که شبکه‌های اجتماعی، تشنه‌ی هم‌رسانی و به اشتراک‌گذاری کارهای او هستند. تردست‌هایی که به شکل عجیبی گذرشان به سینما هم افتاده و این‌بار بعضی‌هایشان فیلم‌ساز شده‌اند! این گروه از فیلم‌سازانِ شعبده‌باز که از نسل‌های دور و نزدیک هم در میان آن‌ها یافت‌شدنی است، قدرت تصویر را به شعبده‌ی انگشت‌های ماهر و توانای خود افزوده‌اند و حالا این کار (یعنی شعبده‌بازی) را روی پرده‌ی سینما و پیش چشم تماشاگران انجام می‌دهند تا قدرت حیرت‌انگیز خود را به رخ مخاطبان بکشند. در این شکل از کار، فیلم‌ساز به مخاطب خود چیزی را نشان می‌دهد که در فیلم او نیست یا دست‌کم قرار بوده باشد و حالا نیست!